เศรษฐีทะนงตัวไม่สนใจใคร แม้แต่พี่น้อง (เตือนใจได้ดีมาก)
นานมาแล้วผมมีที่ดินอยู่ใน แทบทุกเข ตของ ก รุ งเท พ และหั วเมืองใหญ่ๆ รวมแล้วก็ประมาณ 500 ไร่ ได้และเมื่อ 30 ปี
ก่อนนั้นผมพกเงินในกระเป๋าไว้เที่ยวครั้งละเป็นแสนๆ ทำมาค้าขายได้เงินมามากมาย ก็ส่งลูกเรียนเมืองนอกหมดไม่ต้อง
ทำงานให้เรียนอ ย่ า งเดียวเมี ย ผมชอบเ ล่นหุ้นราคาหุ้ นก็ขึ้นเอาๆ ก็ได้กำไรมาเยอะอยู่เหมือนกัน เราก็มีเงินสดหลาย
ร้อยล้ านและจู่ๆ พออยู่มาวันนึงนั้น ก็มีญาติผมคนหนึ่งเดื อ ดร้อนมายืมเงิน วันนั้นผมก็เลยด่าเขาซะแรงแบบที่ว่าเสียๆ
หายๆ เ พ ร า ะคิดว่าตนเองมีเงินมากจะพูดอะไรกับใครยังไงก็ได้
แต่ก็ให้เงินเขาไปอยู่นะ แสนนึง บอกเขาว่าไม่ต้องมาให้เห็นหน้าอีกนะเ พ ร า ะเงินที่ให้ คิดว่าให้ทาน จากนั้นเขารับเงิน
พร้อมน้ำตา ตอนนั้น ผมไม่รู้เลยว่า เขาจะรู้สึกแบบไหนเมื่อผมคิดการใหญ่ ตั้งโรงงานอะไหล่ที่อยุธย าแล้วในปีนั้นเกิด
วิ ก ฤ ตน้ำท่วม พัดพาทุกอ ย่ า งไปจากชีวิตผม รถผม 19 คันบ้านอีก 5 หลัง ที่ดินมากมาย เงินสดที่เคยมีแฟนผมเล่น
หุ้ นเจ๊ งไปสี่ร้อยกว่าล้ านลูกก็ทำธุรกิจจนหมดตัวไม่มีทุนภายใน 2 ปี คือสิ่งที่มีมันหายไปในพริบตาเหลือไว้เพียงหนี้
200 กว่าล้าน ทุกวันนี้ผมคือบุคคล ล้ ม ละ ล า ยเช่าห้องพออยู่ได้ ข ายก๋วยเตี๋ยวไปวันๆ ปร ะ ทั งชี วิ ต และเมียผม
ก็ไม่มีกระจิตกระใจทำอะไร ทั้งลูกผมก็ต่างแยกย้ า ยกันไปเอาตั ว ร อ ดต่างคนต่างไป ไปตามเส้นทางชีวิตตนเอง
ผมไม่เคยได้เห็นหน้าลูกเลย มาบัดนี้ผมอายุ 76 ปีแล้วผมต้องยกหม้อ ก๋วยเตี๋ยวล้างจาน แต่พอมันอยู่นานวันเข้า
ทุกวันนี้ ผมปลงได้เอง ผมมาลำบากตอนแก่แต่ก็เริ่มเข้าใจชีวิตมากขึ้น เงินค่าเช่ าห้องนี้ ผมไปยืมกับคนที่ผมเคย
ด่าเขาให้เขาไปแสนนึงแต่ลูกเขายื่นเงินให้ผมแสนห้าบอกผมว่าพ่อผมบากหน้าไปยืมเงินคุณลุงเ พ ร า ะตอนนั้น
ผมเข้าโรงพ ย า บ า ลผ่ า ตัด คุณลุงด่ าแล้วโยนเงินให้เหมือนพ่อผมเป็นหม าพ่อผมยอมหมดเ พ ร า ะชีวิตลูก
มีค่ามากกว่าอะไรทั้งนั้น ต่อให้ทำ อ ย่ า ง ไรพ่อก็ยอม
ถ้ามีเงินจะให้หามาคืนคุณลุงให้ได้ และแสนนี้ผมคืน ส่วนห้าหมื่นคือด อ กละกันไม่มีหนี้บุญคุณต่อไปแล้วแต่หาก
คุณลุงลำบาก คุณลุงมายืมกับผมได้นะ ผมจะให้ก ู้ผมจะไม่ด่ าเหมือนที่คุณลุงด่าพ่อผมหรอกนะเ พ ร า ะถ้าไม่มี
เงินคุณลุง ผมคงไม่ร อดในวันนั้นเ พ ร า ะเงินแสนที่คุณลุงโยนให้ มันต่อชีวิตให้ผมได้ ผมทำตามที่พ่อบอกแล้ว
ให้ตอบแทนหนี้ก้อนนี้ให้ลุง และส่วนลูกคุณลุง ผมไม่รู้ก ร ร มของใครของมันนะเมื่อได้ยินดังนั้น ผมเดินร้องไห้
มาถึงบ้านเอาเงินมาจ่ายค่าห้อง และลงทุ นร้านก๋วยเตี๋ยวเล็กๆ
มีเงินเก็บไว้ 30,000 บาท จากวันนี้ผมเข้าใจความรู้สึกของคำว่า ก ร ร มตามสนอ งหลานเขาไม่ได้ด่ าผมแต่หลาน
พูดความจริงให้ฟัง แค่ผมรับความจริงไม่ได้เท่านั้นแต่ตอนนี้ผมมีความสุขดี พระ แม่ชี ขอท าน มากินก๋วยเตี๋ยวที่
ร้านผม ผมไม่คิดเงินตอนผมมีเยอะๆ ผมไม่ชอบคนบอกบุ ญผม ไม่เคยทำบุ ญเลย ผมกินผมเที่ยวแต่ตอนนี้ผม
หมดตัว มีหนี้สิน ไม่มีเพื่อน ไ ร้ ลูกผมถึงได้ฟังธรรมะเข้าวัดเป็น ตอนนี้ผมห่วงแค่เมียผมผมภาวนาให้เมี ยไป
ก่อนผม เ พ ร า ะไม่อย ากเห็นเมียลำบ าก
ไม่ต้องถามว่าผมเป็นใคร ร้านอยู่ตรงไหนแค่จะเก็บเรื่องราวมาให้อ่ าน ให้เป็นข้อคิดเตือนใจ คงไม่มีคำว่า ย า กจน
สำหรับคนขยันไม่มีการปลงตก หากไม่เคยสูงสุด แล้วมาต่ำสุดและเรื่องนี้สอนใจได้ดีจริงๆมันถือว่าเป็นการสอนใจ
สำหรับใครหลายคนเลยที่ทะนงตน ลืมตัว คิดว่าตัวเองเหนือใคร
