(ฝากเป็นข้อคิด..ถึงคนที่ได้อ่าน) อย่าได้ทำตัวพยายามรวย หากสิ้นเดือนยังต้องใช้หนี้อยู่

เจ้าของร้านทอง… ใส่ทองเส้นเท่าหนวดกุ้งแต่ลูกจ้าง… (บางคน)

ทั้งหมดที่มีในชีวิต ขนมาผูกไว้ที่แขนแขวนที่คอหมด

เจ้าของโชว์รูมรถ… ขับมอไซค์คันเก่าไปซื้ อ ส้มตำหน้าปากซอย แต่ลูกจ้าง… (บางคน)

จะทำทุกวิถีทางเพื่อประกาศให้โลกรู้ว่ามีรถหรูขับ

เจ้าของกิจการ… ตื่นตี 5 มาเปิดร้าน ทำงานเก็บร้าน นอนอีกที4-5ทุ่ม แต่ลูกจ้าง… (บางคน)

ตื่น 8 โมงเลิก 5 โมงเย็นบอก…“ลำบาก”

เจ้าของเขียงหมู ขายได้วันละหมื่น เก็บทุกบาทอย่างดีใส่ไว้ตู้เซฟ

สิ้นเดือนรีบเอาเข้าแบงค์ แต่ลูกจ้าง… (บางคน)มีเงินแสนก้อนเดียวในชีวิตเอามาวางเรียง

ถ่ายรูปโช ว์ลงโซ เ ชี่ยล ให้โลก (โ จ ร) รู้..ว่ากูมี

เฮียขายส่งอะไหล่รถทั่วจังหวัด มีกิจการหลายสิบล้าน กินข้าวแกงข้างบ้ า น

กับกาแฟ 7-11แต่ลูกจ้าง… (บางคน)ของอาเฮีย ซื้ อ กาแฟแก้วละสองร้อย เพื่อถ่ายรูปอัพลงเฟ ส

แล้วมาบ่นกับเฮียว่า… ปลายเดือนไม่มีเงินซื้ อข้าวกิน ขอเบิกล่วงหน้า

เศรษฐีร้านขายส่ง สอนให้ลูกทุกคนทำงานหารายได้พิเศษเพื่อมีเงินเก็บ ไปซื้ อ

ของฟุ่มเฟือยที่อย า กได้เองถัดไปข้างบ้ า น ส่งลูกเรียนกรุงเทพ ลูกบ่นอย า กได้

โทรศัพท์ใหม่ รีบรูดบัตรซื้ อ ให้

เจ๊ร้านขายส่งปลาทะเล ในตลาดแห่งนึง ขายได้วันเป็นล้าน เจ้าของใส่เสื้อห่านคู่

ตัวไม่ถึงร้อยมาแผงแต่ลูกจ้าง… (บางคน)ใส่เสื้อแบร น ด์ห้างราคาหลักพันมาทำงาน

อ่ านจบคุณอาจค้านว่า… “ความสุขคนเรามันไม่เหมือนกันปะว่ะ…? ”

คนเราหาเงินมาแล้วไม่ใช้เพื่อให้ตัวเองมีความสุข แล้วจะหาไปทำไม…?

ผมก็จะตอบกลับไปว่า… “รวยแล้ว” จะใช้ชีวิตยังไงก็ได้ แต่ถ้ายัง “จน”

อยู่จะใช้ชีวิตยังไงก็ได้ (ไม่ได้…!) ผมจุก… เพราะมันจริง

ถ้ายังไม่รวยไม่มีสิทธิ์ใช้ชีวิตยังไงก็ได้…!!

เพราะสุดท้าย…ความอวด ติดหรู จมไม่ลง… มันจะตกเป็นภาระต่อในคนรุ่นหลัง

เหนื่อยหรือยังชีวิต…จอมปลอม? ชีวิตที่ต้องสร้างภาพ ถ่ า ยรูปอัพลงเฟส

ว่า…ตัวเองหรู ว่าตัวเองมี แต่หารู้ไม่ว่าเบื้องหลังกว่าจะได้มา ต้องเป็นหนี้แค่ไหน

ถ้า.คิดเป็นชีวิตก็เปลี่ยนไปในทางที่ดีขึ้นได้ ถ้าคิดไม่เป็น…ก็จงอยู่แบบเดิมต่อไป