หมาดุ…ยังไม่น่ากลัวเท่ากับใจของคน..คุณว่าจริงไหม

จริงอย่างที่เขาว่าไหม หมาที่ว่าดุแล้ว ยังไม่น่ากลัวเท่าใจคน

ในซอยบ้านจะมีหมาตัวหนึ่ง มันคงไม่ค่อยชอบขี้หน้าผมเท่าไหร่ทุกครั้ง

ที่ผมเดินผ่านหน้าบ้านมัน มันจะเห่า กระโจนใส่ประตูเหล็กอย่างบ้าคลั่ง

ราวกับว่าผมเคยไปทำอะไรให้มัน

เ ว ล า ผ มไปซื้อของหน้าปากซอย ผมเคยเล่าให้พ่อฟังว่า “ไม่กล้าไป

ก ลั วหมา”พ่อบอกผมว่า “ไม่ต้องกลัวหรอก หมาที่ดุที่สุด ให้ลูกชิ้นมัน

ทุกวัน ๆ ซักวันมันก็จะเชื่องเอง”

นับแต่วันนั้น ผมเจียดเงิน 5 บาท ซื้อลูกชิ้น 1 ไม้ ผมกินสองลูก แบ่งหมา

2 ลูกทุกวันแรก ๆ มันแทบจะกระโดดกัดมือผมให้ได้ ถ้าไม่มีประตูเหล็ก

ผมคงมือหายไปแล้ววันเวลาผ่านไปไม่นาน มันไม่เห่าผมอีกเลยกระดิก

หางรอผมทุกเย็น

วันหนึ่ง… เจ้าของบ้านปิดประตูไม่สนิท มันวิ่งกระดิกหางมาหาผม หยอก

เล่นกับผมสนุกสนาน

ตั้ ง แต่วันนั้น เราเป็นเพื่อนกันและวิ่งเล่นกันมาโดยตลอด โตมาผมจึงนึก

ถึ ง คำ พ่อสอน..หมาที่ว่าดุ ๆ เราหยิบยื่นไมตรีให้ มอบความเป็นมิตรให้

“ดุแค่ไหนก็กลายเป็นเชื่อง”แต่กับคน ต่อให้เราดีแค่ไหน จริงใจแค่ไหน

เ ลี้ ย ง อาหารดีแค่ไหน ก็ยังตั ดหลังเราได้ลูกชิ้นไม่กี่ไม้ ซื้อใจหมาได้

ตลอดชีวิต กับคน.. ต่อให้เลี้ยงดีแค่ไหน ก็เชื่อใจไม่ได้จริง ๆ “หมาที่

ว่าดุ ยังไม่น่ากลัวเท่าใจคน”